Wij streven er naar dat alle Amsterdammers actief kunnen deelnemen aan de samenleving. Voor mensen die (momenteel) niet in staat zijn om zelfstandig betaald of vrijwilligerswerk te doen, is er dagbesteding. Dagbesteding biedt de mogelijkheid om actief mee te doen, erbij te horen, je te ontwikkelen en terugval of uitsluiting te voorkomen. Daarbij is het leuk om nuttig bezig te zijn, onder de mensen te komen, samen te werken en iets nieuws te leren. 

direct aanmelden

Voor wie?

Onze werkplekken zijn geschikt voor de meeste Amsterdammers vanaf 18 jaar, die er door omstandigheden niet in slagen om hun tijd op een leuke of nuttige manier in te vullen met regulier of vrijwilligerswerk. Of je inderdaad in aanmerking komt voor deelname kunnen wij alleen vaststellen na een persoonlijk gesprek. Soms kunnen we telefonisch een redelijke inschatting maken. Neem bij twijfel vooral contact op. Ook als je niet bij ons aan de slag kunt , helpen wij je graag op weg. 

Doel

Dagbesteding is door de gemeente ingedeeld aan de hand van doelen (de gemeente spreekt van ‘resultaatgebieden’). Bij De Regenboog werken we met de doelen: Meedoen, Meewerken en Arbeidsmatige Activering. Grofweg gaat Meedoen over stabiliteit en structuur, Meewerken over het aanleren of uitbreiden van vaardig-heden en Arbeidsmatige Activering over de laatste stappen naar zelfstandig (regulier of vrijwilligers-) werk. Met welke doelstelling je aan de slag gaat hangt af van je situatie, je vaardigheden en je mogelijkheden en wensen om je deze aan te leren. Binnen de verschillende doelen bepaal je zelf welke leerdoelen je centraal stelt, voorbeelden zijn: dagritme opbouwen, omgaan met feedback, of een vak leren.

Soorten werk en werkplekken

Wij hebben de ambitie om iedereen een passende werkplek aan te bieden. Daarom hebben we heel veel verschillende werkzaamheden, en hebben onze projecten allemaal een heel eigen sfeer. Op welke werkplek je terecht komt, hangt in de eerste plaats af van je interesses en wensen, maar ook van de juiste match. Daarbij moet je denken aan sfeer, werkdruk, de grootte en samenstelling van de groep maar ook of wij de werkzaamheden kunnen afstemmen op het doel dat je nastreeft. Je trajectbegeleider helpt je met het maken van de juiste keuze.

Begeleiding

Op je werkplek krijg je te maken met een begeleider. Deze zorgt voor de dagelijkse aansturing op de werkvloer en bespreekt met je wat je gaat doen en hoe. Daarnaast heb je ook een trajectbegeleider. Daarmee bespreek je waar je aan de slag gaat en hoe het je op deze plek vergaat. Samen bewaken jullie de doelen die je nastreeft en je trajectbegeleider kan je adviseren over je toekomstmogelijkheden en eventuele hulpvragen. Minstens één keer per jaar spreek je met beide begeleiders over je voortgang en je doelen. Daarbij maken wij in veel gevallen gebruik van een methode (INVRA) om je functioneren en je groei inzichtelijk voor je te maken. Je trajectbegeleider kan je hier meer over vertellen.

Werktijden & Dagdelen

Bij De Regenboog Groep maken we afspraken over je rooster. Je exacte werktijden zijn afhankelijk van je eigen wensen, de locatie waar je werkt en de beschikbaarheid van werkplekken. Je maakt hierover afspraken met je werkbegeleider.

Bij sommige projecten werken we ook in de avonden en/ of weekends.

Een dagdeel is 3 tot 4 uur, afhankelijk van het project waar je actief bent. Je werkt 2 tot 6 dagdelen per week en maximaal 2 dagdelen per dag. Bij sommige projecten die we ‘sociale firma’ noemen kun je tot 8 dagdelen per week werken.

Vergoeding

De Regenboog Groep stelt een onkostenvergoeding beschikbaar. Voor ieder dagdeel dat je werkt, ontvang je €4,-. Ben je actief bij een ‘sociale firma’ dan is dat €5,-. In de meeste gevallen kun je zelf aangeven met welke frequentie je wenst te worden uitbetaald. Dagdeelvergoeding wordt niet doorbetaald bij afwezigheid of ziekte. Je ontvangt bij ons geen aparte reiskostenvergoeding.

Interesse?

Ons dagbestedingsaanbod is zo groot dat niet alles op deze pagina past. Binnen de meeste werksoorten, kunnen wij je maatwerk bieden op gebied van locatie, sfeer, verantwoordelijkheden en moeilijkheidsgraad. Als je werken via de Regenboog ziet zitten kun je je hier aanmelden:

aanmelden

Als je meer wil weten over die mogelijkheden dan kun je daarover contact met ons opnemen via:

dagbesteding@deregenboog.org of  020 5317600.

De inloophuizen van De Regenboog Groep bieden dak- en thuislozen, voor even, rust in hun vaak jachtig bestaan. Ze kunnen langskomen voor een gezonde maaltijd, een douche en schone kleren. Ook is er ruimte en gelegenheid voor ontspanning zoals een potje biljart of tafeltennis.

Bezoekers helpen mee de boel draaiende te houden: ze maken schoon, koken of onderhouden de tuin. Vaak werken zij met veel plezier mee in hun eigen inloophuis, dat geeft hen gevoel van eigenwaarde en is feitelijk een eerste stap naar participatie in de samenleving. Er zijn maatschappelijk werkers aanwezig in elk inloophuis, zij hebben aandacht voor de bezoekers. Teamleiders organiseren workshops schilderen of klussen om bezoekers te motiveren weer deel te nemen aan de maatschappij.

Voor economisch daklozen staat een nieuw thuis vaak buiten Amsterdam.

Stel, je relatie strandt en jij vertrekt. Of je raakt onverwacht je baan kwijt en kan je woonlasten niet meer betalen. Je bent dan dakloos en moet op zoek naar een woning. Steeds vaker vinden deze dakloze Amsterdammers hun nieuwe woning buiten de stad.

Bij het woord ‘dakloos’ doemen al snel beelden op van winkelwagentjes vol persoonlijke spullen, halve liters bier in blik, en slapen op een bankje in het park. Maar zo ziet de werkelijkheid van de meeste daklozen er niet uit. De realiteit is dat veel daklozen bij familie of vrienden op de bank logeren, op een camping verblijven of in een auto slapen en het inloophuis gebruiken om te douchen. En van daaruit gaan zij nog vaak naar hun werk ook. Deze daklozen worden ook wel economisch daklozen genoemd.

“Veel economisch daklozen hebben het gevoel dat ze aan hun lot worden overgelaten.”

Geen psychische problematiek of verslaving

Economisch daklozen hebben geen psychiatrische problemen en zijn niet verslaafd. Hun belangrijkste probleem is dat ze geen huis hebben. De Regenboog Groep heeft speciale steunpunten voor hulp aan economisch daklozen. Yemi Schneider werkt bij de steunpunten en spreekt hen dagelijks. Yemi: ”Realiseer je dat er voor klassieke daklozen veel meer hulp is dan voor economisch daklozen. Er is simpelweg meer hulp voor mensen die verslaafd zijn of psychische problematiek hebben. Laatst zei een economisch dakloze man: ‘Dus omdat ik geen naald in mijn arm duw, krijg ik geen hulp? ...’ Veel economisch daklozen hebben het gevoel dat ze aan hun lot worden overgelaten.”

Niet eindeloos wachten of geen vorstelijk inkomen? Ga naar Friesland, daar lukt het wél.

Betaalbaar wonen in Amsterdam bijna onmogelijk

Binnen Amsterdam zijn er voor economisch daklozen nauwelijks kansen op een woning. Onder meer door beleggers en andere partijen, is er onvoldoende betaalbare huisvesting in de stad. Honderdduizenden mensen staan op jarenlange wachtlijsten en huizenprijzen blijven omhoog schieten, net als het aantal daklozen. Wie niet eindeloos wil wachten of geen vorstelijk inkomen heeft, krijgt de tip: ‘ga naar Friesland, daar lukt het wél’. Yemi: “Dat is bij mijn intakegesprekken vaak het eerste advies, en het werkt. Hoe verder buiten de Randstad, hoe sneller het lukt. In Friesland al binnen een paar maanden. In bijvoorbeeld Alphen aan den Rijn binnen een jaar. Maar in Haarlem is de wachttijd al weer gauw tien jaar.” Een eigen woonplek levert rust op en de mogelijkheid om het leven weer op te bouwen. Toch staat lang niet iedere economisch dakloze die bij het steunpunt aanklopt open voor wonen buiten Amsterdam. 

Hier geboren en getogen, heel je netwerk en familie hier, dan is horen dat naar buiten de stad verhuizen voor jou de beste optie is, wel heel hard.

Ongeloof en wanhoop

Yemi Schneider schat dat tien tot twintig procent van haar cliënten een andere woonplaats dan Amsterdam serieus overweegt. Als je in Amsterdam werkt of een ex met kinderen in de stad hebt, is wonen in een andere streek onpraktisch. Maar ook mensen zonder economische of praktische binding met de stad voelen soms weerstand tegen vertrekken. Yemi: “Er is veel ongeloof en wanhoop onder de echte Amsterdammers. Zij zijn hier geboren en getogen en hebben hun netwerk en familie hier. Om dan te horen dat naar buiten de stad verhuizen voor jou de beste optie is, is wel heel hard.” Daarnaast vrezen mensen met een andere culturele achtergrond, dat ze zich buiten Amsterdam niet zo op hun gemak zullen voelen.

In een aantal gevallen helpt het steunpunt bij het vinden van activiteiten, schuldhulp en een netwerk in de nieuwe woonplaats.

Samen dansen als het is gelukt

De steunpunten voor economisch daklozen van De Regenboog Groep helpen de mensen die wel weg willen en kunnen ook daarbij. Yemi: “Je kan je door heel Nederland inschrijven voor een sociale huurwoning. Wij hebben een actuele lijst met inschrijvingssites en helpen mensen bij het inschrijven. Men moet daarna zelf blijven reageren op het woningaanbod. Sommige sites zijn gratis, anderen vragen inschrijvingskosten.” Als er een woning is toegewezen, helpt het steunpunt verder. Yemi: “Aan de hand van iemands budget kijken we wat er kan. Soms moeten we iets regelen voor de inrichtingskosten, de eerste huurnota en de borg.” In een aantal gevallen helpt het steunpunt bij het vinden van activiteiten, schuldhulp en een netwerk in de nieuwe woonplaats. Yemi: “ … en dan dansen we samen als het is gelukt!“

De gemeente Amsterdam startte in december 2020 een pilot onder de naam ‘Wonen buiten Amsterdam’. In de pilot zitten ambtenaren met zicht op gemeentelijk beleid, uitkeringen en schulden. Ook zij regelen praktische zaken voor mensen die buiten Amsterdam gaan wonen.

Een afweging

Economisch daklozen komen soms in een carrousel terecht, waarbij ze van bank naar passantenplek hoppen. Het besef kan zich dan opdringen dat deze manier van leven nog heel lang gaat duren. Voor sommige cliënten is dat de reden om op een gegeven moment toch uit Amsterdam te vertrekken. Vaak in de hoop ooit terug te keren naar de stad.Yemi: ”De meeste cliënten die wegverhuizen zijn blij dat ze een plekje hebben. Meestal hoor ik na de verhuizing niet veel meer. Eigenlijk wel jammer, want het zou leuk zijn om te zien hoe het met ze gaat. Maar ja, … er zitten steeds weer nieuwe mensen met urgente vragen aan mijn bureau.”

Tekst: Joost Slis │ Foto's: Merlijn Michon

Het oude normaal is terug.  Ik zie het oude normaal liggen in de buurt van het Amsterdamse Centraal station. Hij heeft zich verschanst tussen kartonnen dozen, een pallet en toegedekt met een morsige deken. Ik krijg het een beetje koud bij het weerzien met het oude normaal.

Toen we nog in het nieuwe normaal leefden kregen alle Amsterdamse daklozen die dat wilden onderdak. Dat weet ik omdat mijn collega’s en vrijwilligers van De Regenboog Groep dat voor hen regelden. Er waren veldbedjes in gymzalen, warme maaltijden, schone kleren en fris beddengoed. En er was volop aandacht. 

Ten tijde van het nieuwe normaal fleurden de Amsterdamse daklozen op. Ze hoefden niet te zoeken naar een slaapplek, ze konden zich douchen, aten warm en zaten droog. Er was rust, reinheid en regelmaat en dat schiep voor de daklozen de mogelijkheid om over hun toekomst na te denken. Over het startten met een therapie, het vinden van werk, terugkeer naar het land van herkomst of andere wezenlijke stappen. Helaas voor hen, kwam na het nieuwe normaal geen toekomst, maar gingen we terug naar het oude normaal.

Stadions en kroegen vullen zich weer met mensen die hunkering verruilen voor uitgelaten vervulling. Ze proosten vreugdevol: ‘leve het oude normaal’ met klinkende glazen speciaal bier boven schalen borrel-begeleidende frituur.

Rond het station zie ik het andere gezicht van het teruggekeerde oude normaal. Het gezicht dat zichzelf troost met een halveliterblik bier en dat zich op straat terugtrekt tussen wat verweesd huisraad.

Ik loop een beetje verdrietig aan de dakloze voorbij, omdat het oude normaal voor hem echt een stap terug in de tijd is.

tekst: Joost Slis

Meer over de coronaopvang.

Faysal Jbari is algemeen maatschappelijk werker bij onze inloophuizen de Princehof en Blaka Watra. Ook is hij een van de velen die binnen De Regenboog Groep met enige regelmaat vraagt of er alsjeblieft smartphones kunnen worden ingezameld. Zodoende plaatsten wij afgelopen zomer een oproep op Facebook waarop Vodafone heel hartelijk reageerde en ons een mooi doosje nieuwe smartphones schonk. Daarvan heeft Faysal er acht mogen uitreiken aan mensen die hij een helpende hand biedt. Acht telefoons voor dakloze bezoekers van onze inloophuizen dus. Wat is daarmee gebeurt?

Aan wie heb jij die acht telefoons gegeven?

Faysal: “Aan mensen die al bekend waren bij ons en ze echt duidelijk nodig hadden, zodat ze zeker goed terechtkwamen. Ik wil voorkomen dat men op straat hoort dat je hier telefoons kunt krijgen en mensen alleen daarvoor komen en er dus misbruik van maken. Een van de daklozen is er zo van onder de indruk hoe nieuw de telefoon is, dat hij hem nog steeds in het plasticje heeft zitten en er heel zuinig op is.”

Wat was de reden om hen die telefoons te geven?

“De belangrijkste reden om daklozen een telefoon te geven is om ze bereikbaar te maken voor ons maatschappelijk werkers. Dat was hier ook bij alle acht het geval. Pas als mensen bereikbaar zijn, kunnen we ze goed van hulp voorzien. Dan kunnen we snel improviseren. Bijvoorbeeld wanneer ze een slaapplek zoeken en er iets misgaat bij het aanmelden bij een nachtopvang. Dat gebeurt weleens. Dan kunnen ze meteen met ons bellen, zodat wij kunnen helpen. Zonder telefoon gaat dat vanzelfsprekend niet. Bovendien is álles tegenwoordig ‘mobiel’, ook alle belangrijke en praktische zaken die je moet regelen … DigiD, een verificatiecode, noem maar op … Zonder telefoon is dat allemaal verdomd lastig. Maar ja, we leven nou eenmaal in deze tijd.”

“Eigenlijk kun je zonder telefoon of computer vrijwel niks.”

Hoe kunnen daklozen zonder telefoon die belangrijke zaken dán regelen?

“Eigenlijk kun je zonder telefoon of computer vrijwel niks. Bijna alles is gekoppeld aan een telefoonnummer of e-mailadres en om met DigiD te kunnen inloggen, moet je vaak een verificatiecode invoeren die naar je telefoon wordt gestuurd. Dan gebruiken ze mijn telefoonnummer, maar dat is niet zoals het zou moeten gaan. De informatie is persoonlijk en dan heeft iemand er niet volledig zijn eigen verantwoordelijkheid in. Dat is ook niet goed. Daklozen kunnen in het inloophuis wel gebruikmaken van een computer, maar omdat veel bezoekers dat willen, moeten ze vaak lang wachten voordat ze aan de beurt zijn.”

Gaan er echt dingen mis doordat daklozen geen telefoon hebben?

“Regelzaken verlopen ontzettend moeizaam of lukken helemaal niet. Zoals reageren op huizen via WoningNet, toeslagen aanvragen bij de Belastingdienst en al het andere dat op financieel en werkgebied via overheidssites moet. Een telefoon is eigenlijk een klein computertje waarmee je dat allemaal kan doen. Verder is het een groot probleem dat mensen niet bereikbaar zijn. Hoe vaak ik niet een klantmanager van een uitkeringsinstantie aan de lijn heb dat iemand niet bereikbaar is om een afspraak te maken. Anders kan de aanvraag niet doorgaan.

“Als je niet bereikbaar bent, word je daar op afgerekend … Ja, een telefoon is écht heel belangrijk, vóórál als je niks hebt …”

En om bijstand te kunnen krijgen, moet je voor elke dag in de week specifiek aangeven waar je slaapt, wat verschrikkelijk lastig is als je dakloos bent. Dan weer buiten, dan weer opvang, dan weer bij vrienden die liever niet hebben dat je hun adres doorgeeft. Handhaving controleert dit en als je twee, drie keer niet aanwezig bent op de aangegeven plek en ze je ook nog eens niet kunnen bereiken, wordt alles – je hele aanvraag – stopgezet. Dan moet je helemaal opnieuw beginnen. Deze mensen zijn dakloos en zitten in de overlevingsfase. Wat verwachten ze? Als je niet bereikbaar bent, word je daar op afgerekend … Ja, een telefoon is écht heel belangrijk, vóórál als je niks hebt …”

Heb jij nadrukkelijk dingen beter zien gaan vanaf het moment dat mensen een telefoon hadden?

“Ik heb meegemaakt dat het helemaal goed is gekomen met de aanvraag van een uitkering, omdat iemand bereikbaar was dankzij die donatietelefoon van afgelopen zomer. Ik vraag me af of dat anders was gelukt. Een andere meneer had een oude Nokia, geen multimediatelefoon. Toen ik hem die gedoneerde smartphone gaf, kreeg ik een omhelzing en een kus en nu gebruikt hij hem volop! Hij is analfabeet en kan dus heel moeilijk lezen en schrijven, maar dit helpt hem in zijn ontwikkeling. Deze man heeft ook echt stappen gemaakt. Hij heeft mishandeling doorstaan en verbleef een hele tijd in de daklozennachtopvang; een zwaar bestaan dus. Maar nu heeft hij zijn eigen huisje en kan hij beeldbellen met zijn familie in Marokko die hij ontzettend mist. Die telefoon heeft zijn wereld enorm vergroot. Voor werkgevers is het ook heel belangrijk dat iemand een telefoon heeft. Ik zie dat de mensen mét telefoon solliciteren en zelfs baantjes hebben als maaltijdbezorger of in ploegendiensten in een magazijn of in de horeca.”

Wil je verder nog iets kwijt?

Als Faysal de vraag krijgt of hij er verder nog iets over kwijt wil, galmt opeens de stem van zijn collega Said op de achtergrond: “Telefoons inzamelen? Dat is een hele goede zaak! Met de CoronaCheck-app is dat gewoon een moetje! Negentig procent van de cliënten van maatschappelijk werk is gevaccineerd en heeft dus een QR-code. Maar als je die niet kunt laten zien, mag je niet naar binnen. Dan ben je al dakloos en mag je ook nog eens nergens naar binnen. Dat is nogal wat.”

Faysal voegt er nog aan toe: “En laten we de economisch daklozen niet vergeten. Die hebben minder hulp nodig van maatschappelijk werk, maar kunnen met een smartphone zelf hun dingen goed gaan regelen. Met incassobureaus bijvoorbeeld. Om te voorkomen dat schulden nog verder oplopen. En instanties maken soms ook fouten, die kun je dan makkelijker recht laten zetten.”

Doneer je nog écht goed werkende telefoon of geld

Wil je helpen? Kijk dan hier wat jij kan doen.

HELP MEE!

Tekst Jola Gosen | Beeld Faysal Jbari

Regenboog-vrijwilligers Sadaf, Lieke en Lennaert gaan regelmatig op pad met een stadgenoot die kampt met psychische problemen. Maatje zijn van iemand met psychische problemen, hoe is dat? En wat brengt het je eigenlijk, vrijwilliger zijn? Lees verder.

Maatje zijn van iemand met psychische problemen, hoe is dat?

Sadaf (34): “Heel normaal. Ik heb niks geks meegemaakt in ieder geval. Natuurlijk is het in het begin even wennen, maar als je de klik eenmaal hebt en de ander leert kennen, bouw je echt een band op. Het is net als bij vrienden, die moet je ook eerst leren kennen.”

Het is net als bij vrienden, die moet je ook eerst leren kennen.

Lieke (37): “Ik merkte dat mijn maatje de eerste keer zenuwachtig was. Dat was voor mij wat onwennig, maar ik snapte wel waar het vandaan kwam. Het was voor haar gewoon heel spannend en voor mij trouwens ook. Nu zijn we zo op elkaar ingespeeld dat ze grappen durft te maken over mij. Dat betekent dat ze zich op haar gemak voelt. Ik zie haar ook opbloeien. Maar ik snap best dat mensen het lastig kunnen vinden om vrijwilliger te worden van iemand die kampt met psychische problemen. Misschien is het onwetendheid. Onder psychiatrie valt natuurlijk heel veel, ook iemand met een burn-out valt eronder, hele normale mensen dus. Maar wát is normaal? Iemand met autisme vind ik ook normaal.”

Iemand met autisme vind ik ook normaal.

Lennaert (52): “Mijn maatje is ongedocumenteerd. Hij komt uit de Ivoorkust en is best getraumatiseerd. We praten niet over het verleden. We vinden het gewoon leuk om op basis van gelijkwaardigheid een relatie op te bouwen. Dat is het mooie van vrijwilliger zijn: als maatje hoef je geen problemen op te lossen, je hoeft alleen maar geïnteresseerd te zijn in de ander.”

Als maatje hoef je geen problemen op te lossen, je hoeft alleen maar geïnteresseerd te zijn in de ander.

Waarom heb je voor de Regenboog gekozen?

Sadaf: “Waar de Regenboog voor staat, spreekt me aan: namelijk mensen helpen bij wie het even niet zo mee zit in het leven. Voorheen deed ik ook al vrijwilligerswerk, maar op eigen houtje. Ik hielp mensen in mijn eigen omgeving. Ik merkte dat ik moeite had om mijn grenzen aan te geven. Dat leer je bij de Regenboog. Als je daar vrijwilligerswerk gaat doen, word je goed begeleid. Je hebt een coördinator die over je schouder meekijkt en op de rem trapt als je over je grenzen gaat. Bij de Regenboog heb ik ook geleerd hoe je de ander zelfredzaam maakt. Ik heb van mezelf  de neiging om taken over te nemen, maar daar schiet iemand niets mee op natuurlijk. Bij de Regenboog heb ik geleerd hoe je iemand écht verder kunt helpen.”

Bij de Regenboog heb ik geleerd hoe je iemand écht verder kunt helpen.

Wat doe je zoal als vrijwilliger?

Lieke: “Bij de Regenboog zorgen ze om te beginnen voor een goede match. Mijn maatje en ik houden van dezelfde dingen: fietsen,naar musea gaan. Dus als het goed is, ontstaat er bijna vanzelf een band. Je gaat samen op pad.”

Lennaert (52): “Omdat mijn maatje slecht slaapt wil hij overdag veel doen, wandelen, sporten, zodat hij ‘s avonds lekker moe is. Op een dag zijn we gaan tennissen. Dat had hij nog nooit gedaan. Ik gaf hem een racket en een paar ballen, blijkt hij heel goed te zijn! Echt een natuurtalent. Ik zag hem helemaal opbloeien op die tennisbaan.”

Interesse in een ander is ook tijd voor jezelf.

Wat brengt het je om vrijwilliger te zijn?

Lieke: “Ik zie dat mijn maatje zich stap voor stap ontwikkelt. Daar kan ik alleen maar blij van worden.”

Lennaert: “Wat ik eruit haal voor mezelf is dat het me dwingt om de tijd ergens voor te nemen. Naar strand, tennissen, door de stad dwalen. Toen mijn maatje mij op een dag bedankte, zei ik: jíj bedankt! Want door jou ben ik allemaal dingen gaan doen die ik normaal minder snel doe. Interesse in een ander is ook tijd voor jezelf.”

Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon

Van jongs af aan lijdt Roel (68) aan depressies. Nog altijd waaien ze langs. Op die momenten zoekt hij dekking in zijn hoofd. Ook Teus (66) waait langs: zijn maatje van De Regenboog Groep. “Als Teus is geweest, ben ik weer wat op stoom.”

Op tafel ligt een boek van Karel van het Reve. “Gerards geleerde broer”, lacht Teus en hij bladert door het boek dat Roel op dit moment aan het lezen is. De generatiegenoten zijn ruim een jaar geleden aan elkaar gekoppeld door De Regenboog Groep. Ze praten samen graag over kunst, muziek en literatuur. “Weet je wat ik erg vind?” gooit Roel op. “Iedereen moet lachen om de boeken van Gerard Reve, omdat hij zo geestig schrijft, maar in wezen beschrijft hij een leven dat niet te harden is.”

Roel zelf is depressief. Soms. Maar hij is ook van de kunst, zijn hele huis hangt er vol mee. De werken zijn grotendeels zelf gemaakt: pentekeningen, foto’s, en voor het raam een buste. Roel heeft kunstacademie gedaan en dat is te zien. De kunst is van een hoog niveau. “Ja, ik kon niets”, downplayt Roel, “toen ben ik maar kunstacademie gaan doen.”

Roel: "Op het sociale vlak ben ik nooit sterk geweest."

Hij komt uit een Drents domineesgezin, maar is naar eigen zeggen niet religieus opgevoed. “God kwam bij ons thuis niet over de drempel.” Wel heeft hij het gezin als onveilig ervaren. Als hij terugkijkt op zijn jeugd, ziet hij een bangig, maar ook ambitieus jongetje. “Ik was niet zo goed in het meedoen aan het leven. Ik begreep het allemaal gewoon niet zo goed. En heb er nog altijd moeite mee. Op het sociale vlak ben ik nooit sterk geweest. Daarom heb ik misschien ook voor een beroep gekozen waarin je niets met anderen te maken hebt: kunstenaar. De beste ervaring had ik eigenlijk met etsen. Omdat je in een vernislaag tekent zie je niet goed wat je doet. Dan zijn er geen verwachtingen en heb je ook geen last van blokkades.”

Tijdens zijn depressies is het echt ploeteren en zweten, vertelt Roel en hij staart wat in de verte. “Dan verdraag ik het leven niet meer.” Die depressies duren een paar maanden. Dan belt hij Teus af: 'aan mij heb je niets hoor, je hoeft niet te komen.' Maar dan komt Teus toch. "Want hij zegt dan: 'ik verwacht helemaal niets terug, ik kom voor jou!' Ik vind het een formidabele prestatie van hem. Teus komt helemaal uit de Rivierenbuurt hiernaartoe gefietst. Door weer en wind hè.”

Teus: "Ik benader elk mens met een open blik."

Het oog van Teus valt ondertussen op de puzzel die op tafel ligt, een legpuzzel met een afbeelding van Frida Kahlo. “Ik heb niets met Frida Kahlo”, zegt Roel, “maar je had wel gelijk. Een puzzel maakt je hoofd leeg.” “Goed te horen!” Teus’ stem klinkt hard naast het gefluister van Roel, die door zijn COPD moeite heeft met praten. De heren verschillen als de maan en de zon. Roel is veel alleen, Teus begeeft zich liever onder de mensen. Bij de Regenboog heeft hij inmiddels zes mensen begeleid. “Of iemand nu lijdt aan depressies of niet, ik benader elk mens met een open blik. Zonder oordeel.”

Normaal stopt het contact na een jaar, maar de generatiegenoten blijven elkaar zien. “Ja, we zijn voor de verlenging gegaan”, zegt Teus. “Het kost me ook helemaal geen moeite. Roel geeft me veel terug. Laatst nog gaf hij me een tip over een singer-songwriter uit de jaren zestig: Nick Drake. Daar had ik nog nooit van gehoord.”

Andersom laadt Roel ook de batterij op. “Als Teus is geweest, ben ik weer wat op stoom gekomen. Verder niets bijzonders.” Spijker, hamer, kop. Zó hoort contact tussen twee mensen te zijn: niets bijzonders.

Tekst: Nicolline van der Spek I Fotografie: Merlijn Michon

Ook aan de slag als maatje voor iemand met psychische problemen? Word vrijwilliger.

In Amsterdam vangen wij in samenwerking met de gemeente en de hulpverlenende organisaties HVO-Querido, het Rode Kruis en het Leger des Heils de Oekraïners op die hier een onderkomen zoeken. Deze mensen -heel veel moeders met kinderen- moesten hun land in oorlog ontvluchten. Regenboog-directeur Hans Wijnands: “Bijna de helft van de vluchtelingen is kind.”

Samen met de andere partijen gaat De Regenboog Groep over de coördinatie en uitvoer van de opvang van Oekraïense vluchtelingen in Amsterdam. Wij runnen sinds vrijdag 4 maart de opvanglocatie in het Savoy Hotel in de Amsterdamse Pijp, waar wij 105 mensen opvangen. Op korte termijn zullen er meer Regenboog-locaties bij komen. De verwachting is dat we de komende weken in ieder geval voor 400 tot 500 gevluchte Oekraïners de opvang zullen verzorgen.

De maaltijden voor de 105 Oekraïense vluchtelingen in het Savoy Hotel worden vanaf maandag 14 maart verzorgd door KLUTS, onderdeel van ons sociaal werkbedrijf De Derde Schinkel (voor Amsterdammers met psychosociale problemen).

Doneer

Zodat wij dát kunnen doen waar voor deze mensen de acute nood zit

Zoals jij en ik, maar zwaar ontredderd

De Regenboog Groep runt dus een opvang voor oorlogsvluchtelingen in een hotel. Onze directeur Hans vertelt er wat meer over: “De mensen die hier worden opgevangen, zijn ´gewone´ mensen die in de Oekraïne een ´gewoon´ leven aan het leiden waren. Zij zijn zoals jij en ik, maar dan zwaar ontredderd en verdrietig. Ze hebben in korte tijd heel veel meegemaakt. Voor deze mensen is het verschrikkelijk dat ze naar een vreemd land moesten, weg uit hun hevig in oorlog verkerende vertrouwde omgeving, hun geliefden achterlatende.”

Leven oppakken

Hans vervolgt: “In het hotel bieden wij een veilige basis die in de eerste levensbehoeften voorziet, dus: onderdak, eten en een warme douche, en daarnaast waar nodig natuurlijk maatschappelijke en psychische hulp en gewoon een luisterend oor. Deze eerste periode staat in het teken van op adem komen, voor zover dat kan, want de mensen checken natuurlijk continu het nieuws.

Verder ligt onze taak vooral in het begeleiden en ondersteunen van het zelf oppakken van hun leven. Want als wij voor deze mensen -die hun leven ‘gewoon’ op orde hadden- gaan zorgen, is dat gek. Daarom willen we stimuleren dat er in het hotel een community ontstaat. Hierin kan iedereen wat. Iedereen heeft een beroep, specifieke kennis of bepaalde kwaliteit en kan daarmee van waarde zijn. Eerst binnen die community en het liefst daarna ook snel daarbuiten. Dat begint vanaf volgende week voor een deel van de mensen met zelf boodschappen doen en eten koken bijvoorbeeld.”

Paraat

Samen met de gemeente en de andere hulpverlenende instanties zijn wij nu hard op zoek naar meer locaties. De Regenboog Groep staat klaar om de opvang op de komende locaties te verzorgen. Wil jij ook iets doen? Voor de 400 tot 500 vluchtelingen die wij gaan opvangen, krijgen wij geld van de gemeente, maar dit zal niet alle kosten dekken. Om al het benodigde te kunnen doen en in te kunnen springen op de acute noden hebben wij meer financiën nodig. Dit geld gebruiken we gedurende de periode van opvang alleen daar waar het op dat moment écht hard nodig is voor de mensen. Help ons hiermee.

Je donatie kun je overmaken naar NL79 TRIO 0379 3155 64 t.n.v. De Regenboog Groep o.v.v. Oekraïne.

Of doneer hier

Als er specifieke spullen of er -ten behoeve van vermaak of verbinding- vrijwilligers nodig zijn, plaatsen wij hiervoor oproepen op onze social media-kanalen, met daarbij de betreffende (inlever)locaties. Gelieve de spullen niet naar de locaties waar de vluchtelingen verblijven te brengen.

Tekst: Jola Gosen | Beeld: Dingena Mol

Om een fiets te kunnen kopen wordt je verwezen door een hulpverlener van De Regenboog Groep. (trajectbegeleider, maatschappelijk werker etc.) Verwijsbriefjes zijn te verkrijgen bij de werkplaats:  bel 06-57 62 51 02, of mail naar Koen Polder: kpolder@deregenboog.org. 

Met een verwijsbrief kan je voor een zacht prijsje een opgeknapte fiets kopen,

We werken volgens het wie-het-eerst-komt-wie-het-eerst-maalt principe, het is niet mogelijk fietsen te reserveren of op een wachtlijst te komen. Om erachter te komen wat het aanbod is kun je ons bellen of mailen.  We doen geen reparaties aan fietsen.

Verder is de fietsenmakerij de uitvalsbasis voor het Streetwise Cycleteam. 

Met ingang van 9 mei 2022 is de fietsenmakerij te vinden aan de Zeeburgerdijk 265 in plaats van de Bilderdijkstraat.

We zijn open dinsdag, woensdag, donderdag tussen 9.00 en 16.00

Het Blauwe Huis

Zeeburgerdijk 265 

1095 AC Amsterdam

tel: 06 57625102

Farah, Jasper, Nova, Rens, Ahmad, Carl, Anna Lisa, Tijn, Ludwina, Martine, Rens, Ysatis, Frank, Sander, Ime, Anupama, John, Loes, Ginus en Pascale. 

Ze geven tijd en aandacht aan een ander, doneren aan mensen die dat nodig hebben of stellen hun huis en leven open voor wie er behoefte aan heeft of steun kan gebruiken.

Farah (31): “De wereld zou nog mooier zijn als iedereen vrijwilligerswerk zou doen.”

“Ik ken De Regenboog Groep van mijn werk bij de gemeente van waaruit ik mensen die een maatje of andere hulp kunnen gebruiken doorverwijs. Door mijn geloof ben ik geïnspireerd om naast mijn werk nog meer te doen; dienstbaar zijn, mensen helpen…dit hoort erbij. Daarnaast geeft het me ook veel voldoening. Ik kan mijn maatje Lindsay echt iets bieden. Ze heeft een lichamelijke aandoening, waardoor best wat dingen heel lastig zijn voor haar. Maar ondanks de belemmeringen blijft ze positief. Het liefst spreekt ze niet thuis af, want mét mij kan ze de deur uit. Dan gaan we lekker lunchen bijvoorbeeld. Ze wil heel graag kletsen, dus een lunch is perfect. En dan gaat het eigenlijk allemaal over positieve dingen en is het écht vrouwen onder elkaar.

Heel natuurlijk

We hebben een mooie wisselwerking: Lindsay is ook heel sociaal en open, dus dat maakt het contact heel natuurlijk. Ik dacht eigenlijk dat het moeilijker zou zijn. Voordat ik haar had ontmoet, en alleen wat informatie had gekregen, zat ik al helemaal in de hulpverlenersrol, haha. Dat ben ik gewend vanuit mijn werk. Maar ik merkte al snel dat dat dus niet hoeft, ze weet heel goed zelf wat ze wil.

Welkom voelen

Ik vind het mooi dat De Regenboog Groep voor iedereen is. Met mijn hoofddoek ben en voel ik me er welkom. Er is nog genoeg werk te doen: ik denk dat als iedereen vrijwilligerswerk zou doen, de wereld nog mooier zou zijn!”

Tekst: Sander Kersten en Jola Gosen | Beeld: Tessa Posthuma de Boer

Doe als Farah en word vrijwilliger.

Aanmelden

Anna Lisa (30) kookt voor daklozen bij inloophuis De Kloof: “Hier werk ik als mezelf en ben ik goed genoeg”

“Via De Regenboog Groep was ik al twee keer ‘maatje’ geweest van iemand. Eerst van een oudere, eenzame dame die slecht ter been was en daardoor geïsoleerd leefde. Daarna van een jonger meisje met een teruggetrokken leven. Bij haar ging ik op bezoek om thee te drinken en dan nam ik taartjes mee. Ik vond dat erg leuk om te doen, maar ik miste het om in een team te werken. Dat heb ik toen aan mijn coördinator Jesse verteld, waarop zij me bij inloophuis De Kloof introduceerde, aan de Kloveniersburgwal. Daar ben ik eind januari 2020 begonnen, vlak voor de eerste lockdown.

Spannend!

Normaal gesproken kookten er op maandag verschillende groepen vrijwilligers in De Kloof: de Rotary, de Engelse kerk en de American Expats. Op de maandagen dat zij niet kookten, kookte Willem, een icoon bij De Kloof. Maar, Willem ging met pensioen en van de kokende vrijwilligers kwamen alleen de American Expats nog langs. Dus toen kwam de vraag: ‘wie kan er koken op maandag?’, en dat ben ik gaan doen. Ik vond het wel spannend, maar ook een uitdaging om te proberen. Het is bovendien zo’n fijne én mooie keuken om in te koken! Dus ja, ik kook momenteel voor twintig eters tegelijk en in totaal voor vijfendertig eters op een dag. Er komen ook mensen later binnen en sommigen komen -om welke reden dan ook- een maaltijd afhalen. 

Niet meer weg

Ik wil ook niet meer weg uit die keuken, haha! En wat kan ik lachen met de bezoekers! Het vrijwilligerswerk helpt me om assertiever te worden. Ik heb veel in winkels gewerkt, ook hele dure, waar mensen geen klanten zijn, maar ‘gasten’. Dan gaat het er verder niet zoveel om wie je bent of hoe je je voelt, maar om de service die je geeft. Bij de Regenboog werk ik als mezelf en ben ik goed genoeg, ook als ik me een keertje niet zo lekker voel. En dat is fijn. Tevens voel ik me goed in het team. Het is fijn om met deze mensen samen te werken. Dat geldt trouwens voor mijn hele ervaring bij de Regenboog: ook toen ik als maatje vrijwilligerswerk deed!”

Tekst: Sander Kersten en Jola Gosen | Beeld: Tessa Posthuma de Boer

Doe als Anna Lisa. Word vrijwilliger.

Aanmelden

Ahmad (53) kookt voor mensen die weinig geld hebben en zich alleen voelen.

“Ik kom oorspronkelijk uit Libanon. Twaalf jaar geleden kwam ik in Nederland in het asielzoekerscentrum terecht, waar ik drie jaar heb verbleven. De vrienden die ik daar maakte, vonden altijd dat ik lekker kon koken. En toen ik een keer een buffet mocht verzorgen voor een viering, waren zoveel mensen enthousiast dat ik zeker wist dat ik hiermee door wilde. Ik houd van eten, dus eigenlijk is koken best makkelijk voor me. Maar ik was geen kok, dus leerde ik via YouTube allerlei recepten en bereidingswijzen. Zo heb ik van alle keukens geleerd: de Italiaanse, Indiase en ook de Nederlandse keuken. Maar wel alles met mijn eigen ‘touch’.

Alleen in Amsterdam

Acht jaar geleden kwam ik naar Amsterdam. Hier mijn leven opstarten was heel moeilijk, want ik kende niemand en was dus helemaal alleen. Ik ging twee dagen per week naar school en kwam uiteindelijk bij De Regenboog Groep terecht; ik werd er ‘vrijwillige kok’ bij de Buurtrestaurants. Hier kunnen mensen met een klein budget, of die zich alleen voelen, komen eten.

Ik leerde meer mensen kennen en de eerste keer dat ik op straat liep en iemand mijn naam riep, had ik zoiets van: ‘wow!’ Dat was echt bijzonder. Nu ken ik best veel mensen en dat is leuk, als je op straat loopt en bekenden tegenkomt.

Uit het hart

Ik kook uit mijn hart, niet om beroemd te worden. Door te koken maak ik contact met mensen. En als ik een blij gezicht zie van iemand die iets eet wat ik heb gemaakt, en allemaal lege borden zie terugkomen, dan word ik gelukkig .”

Tekst: Sander Kersten en Jola Gosen | Beeld: Tessa Posthuma de Boer

Doe als Ahmed en word vrijwilliger.

Aanmelden

Ludwina (68) verhuurt een kamer in haar eigen huis aan een stadgenoot en raadt iedereen aan dit ook te doen.

“Ik heb mijn nieuwe huisgenote sinds 1 oktober. Het is een hele krachtige dame, net 49 geworden en ze is heel netjes. We geven elkaar de ruimte zonder dat daar veel afspraken over zijn gemaakt. Zo ben ik altijd op stap, altijd naar mensen toe. Alleen kan ik niet meer al mijn afspraken achter elkaar doen, dus doe ik er nu maximaal twee op een dag. Verder past zij soms op het huis van een neef en ik op mijn kleinkind waar ik dan ook logeer. Hierdoor hebben we wisselend het huis voor onszelf. Én ik kook graag in de middag. Dan doe ik meteen de afwas, zodat ik na het eten alleen maar mijn bord hoef af te wassen en lekker kan ontspannen. Ideaal, want zo heeft zij de keuken voor zichzelf als zij wil koken. Ze kookt heel gezond, met veel groenten en zo. Ik kook echt Surinaams. Mijn bami heeft ze al eens op en die vond ze lekker. En mijn pastei! Ken je dat?

Het lot … en de rest gaat vanzelf

Het maakt niet uit waar je in gelooft, er is een ‘lot’ dat alles regelt. Ik had bij haar een goed gevoel toen we aan elkaar werden voorgesteld, dan gaat alles vanzelf. Het is ook financieel voordelig, want ik word niet gekort op eventuele uitkeringen en toeslagen, dat heeft Onder de Pannen echt heel goed geregeld. Alles is afgedekt en zonder gevaar. Bovendien vind ik het heel fijn om iemand in huis te hebben. Ik kom uit een groot gezin en heb altijd veel mensen om me heen gehad, dat vind ik gezellig. Ik zou dan ook eenieder -die erover nadenkt een kamer te verhuren- aanraden dit te doen. Je kan aangeven wat voor iemand het beste bij je past, alle afspraken staan in een contract en de rest gaat vanzelf. Ook is de begeleiding vanuit Onder de Pannen ontzettend goed!”

Tekst: Sander Kersten en Jola Gosen | Beeld: Tessa Posthuma de Boer

Doe als Ludwina en verhuur een kamer.

Aanmelden